Νεότερη λογοτεχνία 1
Οδυσσέας Ελύτης
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Ο ήλιος ο
ηλιάτορας
ο
πετροπαιχνιδιάτορας
από την άκρη των
ακρώ
κατηφοράει στο
Ταίναρο
Φωτιά 'ναι το
πιγούνι του
χρυσάφι το
πιρούνι του
Ο ΗΛΙΟΣ
Ε σεις στεριές
και θάλασσες
τ' αμπέλια κι οι
χρυσές ελιές
ακούτε τα
χαμπέρια* μου
μέσα στα
μεσημέρια μου
«Σ' όλους τους
τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον
αγαπώ!»
ΑΝΕΜΟΙ
Άκου κι εμάς που
μόλις εγυρίσαμε
νησιά και
πολιτείες που γνωρίσαμε
Κρήτη και
Μυτιλήνη Σάμο κι Iκαριά
Νάξο και
Σαντορίνη Ρόδο Κέρκυρα
Σπίτια μεγάλα κι
άσπρα σπίτια βουερά*
πάνω στη μαύρη
πέτρα πάνω στα νερά
Ξάνθη Θεσσαλονίκη
Βέροια Καστοριά
Γιάννενα
Μεσολόγγι Σπάρτη και Μυστρά
Καμπαναριά και
στέγες μες στη συννεφιά
κι όλα μαζί μια
λύπη και μιαν ομορφιά
* τα χαμπέρια (το
χαμπέρι): οι ειδήσεις * βουερά (βουερός): γεμάτα θόρυβο, γεμάτα ζωή
Ν. Καζαντζάκης
Είπα στη
μυγδαλιά:
«Αδερφή, μίλησέ
μου για το Θεό»
κι η μυγδαλιά
άνθησε
Ανθισμένη
Αμυγδαλιά – Γεώργιος Δροσίνης
Ετίναξε την
ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από
άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα
μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από
άνθη…
Αχ, σαν την είδα
χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’
άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της
μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’
άνθη…
Τρελή, σαν θες να
φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να
`ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το
στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να
`ρθει…
Του κάκου τότε θα
θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια
σου
σκυφτή γριούλα με
τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια
σου.